Finnish
(Beginning paragraph 51 from the end of Chapter 5)
JUHANI. Voi, veikkoseni! luulenpa että haastelisit vähän toisin, jos hieman enemmin olisit katsellut ympärilles tässä maailmassa, jos esimerkiksi olisit käynyt Turun kaupungissa. Sen olen minä tehnyt, koska ajoin sinne härkiä Viertolan kartanosta. Näinpä siellä yhtäkin ihmeekseni, näin kuinka prameus ja komu voi panna pyörään ihmislasten päät. Voi teitä, voi pauhaavata kylää, voi häilyväistä elämää kumminkin! Tuolta jyrisee vaunut, täältä jyrisee vaunut, ja vaunuissa istuu sen vietäviä viiksinaamaisia narreja, istuu tyttöjä kuin posliinivauvoja, tuoksuttaen kauas ympärillensä sakean hajun kalleista öljyistä ja rasvoista. Mutta katsoppas tuonne! Jesta ja varjele! sieltähän nyt hipsuttelee esiin kultahöyhenissä oikein aika vekama mamselli tai röökinä mitä hän lie. Kas hänen kaulaansa! Valkea kuin rieskamaito, poski ruttopunainen, ja silmät palaa hänen päässään kuin päiväpaisteessa kaksi roviotulta, koska häntä vastaan käy oikea kekkale mieheksi, hatussa, kiiltomustassa hännystakissa, ja tirkist...--no vie sinun pirkele itseäskin!--tirkistelee läpi nelikulmaisen lasin, joka välkkyy vekkulin vasemmalla silmällä. Mutta kas nyt...--no sinun seitsemän seppää!--nytpä keksautetaan kummaltakin puolelta, ja kas kun naara nyt oikein rypistää suunsa mansikkasuuksi ja livertelee kuin pääskynen päiväisellä katolla, ja teikari hänen edessänsä viskelee kättänsä ja häntäänsä, heilauttelee hattuansa ja raappaisee jalallansa että kivikatu kipenöitsee, kas sepä vasta leikkiä oli. Voi, te harakat itsiänne! aattelin minä, poika-nalliainen, seistessäni kadun kulmalla, rykelmä tuoreita härjänvuotia olalla, ja suu mareissa katsellen tuota teerenpeliä.
TUOMAS. Herrat ovat narreja.
TIMO. Ja lapsekkaita kuin piimänaamaiset kakarat. Niinpä syövätkin, ryysyt rinnoilla, ja eivätpä--koira vieköön!--osaa lusikkaansakaan nuolla, koska pöydästä nousevat; sen olen nähnyt omilla silmilläni suureksi ihmeekseni.
SIMEONI. Mutta peijata ja nylkeä talonpoikaa, siihen kyllä ovat miehiä.
|
Serbian
Jухани: Моj брате! Муслим да би друкчиjе говорио да си мало више био у свету, да си, например, био у граду Туркуу. Био сам тамо кад сам jеданпут терао волове с властелинског имања Виjертоле. Видео сам тада свакоjаке чудне ствари, видео сам како раскош и сjаj могу завртети људима главу. Мили боже, како jе бучно то гнездо и како jе лaкомислен живот у њему! Овде проjуре кола, онде проjуре кола, а у њима неке проклете будале с девоjкама као порцеланске лутке, коjе надалеко миришу на скупо уље и помаде. Или, погледаш, на другу страну, а тамо скакуħе нека љупка кpаљица или ко зна каква госпођица укпашена златним перjем. Да jоj видиш, само, брат! Вео као кисело млеко, образи црвени, а кад jоj се приближи мушкарац у шеширу и блиставом црном капуту с ластиним реповима, очи jоj засветле као два огња. И да видиш само оног кицоша како трепħе кроз неко четвороугласто стакло коjе му се сjаjи на левом оку. Кад, сто му громова, а оно сада намигуjу обе стране, женка успиjа устима, да изгледаjу као jагода, и цвпкуħе као ласта на сунцем обасjаном крову, а клипан млатара пред њом рукама, скида шешир, клања се и лупа ногом, све варнице избиjаjу из калдрме! То вам jе било шаљиво. О, ви свраке, мислим jа, балавац, стоjеħи на ħошку, са свежим воловским кожама на рамену, посматраjуħи ову љубавну игру тетреба.
Туомас: Фина господа су будале.
Тимо: И детивасти као жутокљунци. Jеду, штавише, с крпом на грудима и чак не умеjу — ђаво ħе га знати зашто — ни да олижу кашику после jела. То сам видео своjим очима.
Симеони: Али да одеру сељаку кожу с леђа, у томе су маjстори. (86-87) |
|
