Finnish
(Beginning paragraph 51 from the end of Chapter 5)
JUHANI. Voi, veikkoseni! luulenpa että haastelisit vähän toisin, jos hieman enemmin olisit katsellut ympärilles tässä maailmassa, jos esimerkiksi olisit käynyt Turun kaupungissa. Sen olen minä tehnyt, koska ajoin sinne härkiä Viertolan kartanosta. Näinpä siellä yhtäkin ihmeekseni, näin kuinka prameus ja komu voi panna pyörään ihmislasten päät. Voi teitä, voi pauhaavata kylää, voi häilyväistä elämää kumminkin! Tuolta jyrisee vaunut, täältä jyrisee vaunut, ja vaunuissa istuu sen vietäviä viiksinaamaisia narreja, istuu tyttöjä kuin posliinivauvoja, tuoksuttaen kauas ympärillensä sakean hajun kalleista öljyistä ja rasvoista. Mutta katsoppas tuonne! Jesta ja varjele! sieltähän nyt hipsuttelee esiin kultahöyhenissä oikein aika vekama mamselli tai röökinä mitä hän lie. Kas hänen kaulaansa! Valkea kuin rieskamaito, poski ruttopunainen, ja silmät palaa hänen päässään kuin päiväpaisteessa kaksi roviotulta, koska häntä vastaan käy oikea kekkale mieheksi, hatussa, kiiltomustassa hännystakissa, ja tirkist...--no vie sinun pirkele itseäskin!--tirkistelee läpi nelikulmaisen lasin, joka välkkyy vekkulin vasemmalla silmällä. Mutta kas nyt...--no sinun seitsemän seppää!--nytpä keksautetaan kummaltakin puolelta, ja kas kun naara nyt oikein rypistää suunsa mansikkasuuksi ja livertelee kuin pääskynen päiväisellä katolla, ja teikari hänen edessänsä viskelee kättänsä ja häntäänsä, heilauttelee hattuansa ja raappaisee jalallansa että kivikatu kipenöitsee, kas sepä vasta leikkiä oli. Voi, te harakat itsiänne! aattelin minä, poika-nalliainen, seistessäni kadun kulmalla, rykelmä tuoreita härjänvuotia olalla, ja suu mareissa katsellen tuota teerenpeliä.
TUOMAS. Herrat ovat narreja.
TIMO. Ja lapsekkaita kuin piimänaamaiset kakarat. Niinpä syövätkin, ryysyt rinnoilla, ja eivätpä--koira vieköön!--osaa lusikkaansakaan nuolla, koska pöydästä nousevat; sen olen nähnyt omilla silmilläni suureksi ihmeekseni.
SIMEONI. Mutta peijata ja nylkeä talonpoikaa, siihen kyllä ovat miehiä.
|
Bulgarian
Ю х а н и. Ех, братко, мисля, че нямаше да говориш така, ако беше поживял повече на белия свят … Ако например беше ходил до град Турку. Аз го посетих, когато карах биковете от чифлика Виертола, и много чудесии видях там. Забелязах как гордостта и разкошът завъртат главите на хората. Забнлязах как гордостта и разкошът завъртат главите на хората. О, суета на суетите! Тук трополят карети, там подрънкват файтони, а в тях се кипрят мустакати палячовци и моми като порцеланови кукли, които отдалеч ухаят на скъпи масла и кпемове. Погледнеш нататък: боже упахи! Ситно крачи сякаш в златно оперение мамзел или госпойца, дявол я знае. Ама виж шията ѝ - бяла като мляко, бузите ѝ румени, а очите ѝ пламтят като два въглена и всичкото е, защото насреща ѝ се задава конте с шапка, в блестящ черен фрак, което присвив … - мътните да го вземат! - присвива насреща ѝ дявото си око и с него стиска четириъгълно стъкълце. Да видиш колко са смешни - как се кланят и приклякат; женската даже цупи устенца, като че ли хапва горска ягода, чурулика като лястовица под слънчева стряха, а контето размахва пред нея ръчички, разклаща опашчица и така удря кпак в паважа, че искри хвърчат. Ама че смях! А аз, още момченце, стоя на ъгъла с връзка сурови кожи на рамо, усмихвам се вътрешно и като гледам този цирк, си мисля: «Тю, да ви се не видят и свраките!«
Т у о м а с. Господата наистина се държат като шутове.
Т и м о. Като сукалчета са. Ядат с парцалче под брадата и - да ги вземат мътните! - даже лъжицата не могат да оближат като хората. Лично съм виждал как се хранят и страшно се учудих.
С и м е о н и. Но да лъжат селянина и да смъкват пр седем кожи от гърба му, ги бива. (98-99) |
|
