Finnish
TAULA-MATTI. Olihan tuo pulskeakin pussiin pistettävä jalli; lihava köntti. Niin; ja sitten me ryypättiin. —Sitten pu'imme nutut päällemme taas, kruutikuivana, ja pantiinpas koreasti ma'ata tuohon heiluvan tulen hauteesen. Mutta vähänpä siinä unta uneksuttiin, koska noidannuolia kuin tulisia kärmeitä lenteli lakkaamatta ristiin, rastiin ilmassa huimaavan päämme yli. Useinpa kyllä putkahteli Heiskanen ylös, huutain korkealla äänellä: »sammu, noidannuoli, sammu, noidannuoli!» ja kohahtaen raukeni heistä moni mikä metsään, mikä harmaasen suohon, mutta useampi vielä mennä pyhkäsi pitkin sileätä tietänsä, huolimatta hänen huudostansa. Kerranpa kuului, viiltäen pohjosesta etelään, riivatun äkeä ja vinha puhina, jota seurasi vielä pientä vilinätä kauan. Mikähän pokko siitä vilkkaisi? kysyin minä Heiskaselta, joka hetken päästä minulle morahtaen vastasi: »mänihän siitä itse ukko Hiisi».--Kului taasen tunti, kului kaksi, ja tulta iski liepeä, sumuinen ilma. Mutta idästä suon partaalta kuului äkisti ääni kuin sammaleisten kuusten kohaus, ja vastasi nyt suon läntiseltä rannalta pian taasen toinen ääni, mutta hieno niinkuin kahaus pienestä koivistosta. Mikä kohaus se siellä, ja mikä kahaus tämä täällä? kysyin minä taasen, ja vastasi viimein Heiskanen morahtaen: »hoastaahan kuusiston toatto tyttönsä kanssa».--Mutta meni vihdoin yö ja koitti kerran aamu ja siitä lähdettiin tallustamaan taas. Kas kun nyt juuri metsän rannalla näimme hallavan, sen peevelinmoisen suden, mutta hän pakeni kuin hernehaasia tuulispäässä. Näkyi viimein enään vasempi takajalkansa, minä ojensin pyssyni ja ammuin tassun poikki, poikki niinkuin rouskun, mutta pelastipa hän nahkansa kuitenkin. Poikki ammuin äijä-paran töppösen.
|
Turkish
Matti : Tabii, çuvallamaya değerdi aslına bakarsan; iyi parçaydı valla, yağlı mı yağlı, kocaman mı kocaman dedik ya.. Ondan sonra, hemen çektik kafaları, şerefe.. Postekisini barut gibi şişirdik, ateşin yanıbaşında uykuya vardık. Yattık amma, uyuyabilirsen uyu, kimse gözünü bile kırpmadı. Neden dersiniz: Bir yığın esrarlı oklar, yanarak uçuşan yılanlar gibi havada oradan oraya gezeleyip dururdu. Heiskanen, yattığı yerden, ikide bir ayağa fırlayıp haykırıyordu “Sön ey sihirli ışık! Sön ey sihirli ışık!” diyerekten haykırıyordu. Bu oklardan biri,ormandan yana bataklığın oralarda bir yerlere aktı gitti amma, öteki okların hiçbiri daha herifin bağırmasına, bana mısın demedi, uçuşup durdular. Ondan sonra, bir çatırtı oldu, kuzeyden güneye doğru bir gümbürtü gümbürdedi. Derken durakaldı; bir mırıltı başladı, göklerden yana bu sefer. Dayanamadım da sordum, Heiskanen’e: “Oradan, o kayıp giden neydi?” dedim. Heiskanen, durdu durdu ondan sonra: “Şeytan, şeytanın ta kendisi. Etiyle kemiğiyle!” dedi bana, homurdanarak. Ondan sonra, aradan bir saat kadar geçti geçmedi; iki saat filan geçti ortalık buğulandı, doğudan, bataklığın sınırındaki çamlıktan bir hışırtı duyuldu. Bataklığın öte geçesinden, batıdaki huş ormanından bir hışırtı bu uğultuya cevap Verdi.. “Bunlar nedir yel mi esiyor?” dedim. Heiskanen, ıhlaya ıhlaya cevap Verdi: “Ormanların Tanrısı, kızıyla konuşuyor!” dedi bana. Ondan sonra, geceyi orada geçirdik; gün ağarınca da yola düştük. Ondan sonra, bir de ne görelim, ormanın sınırında, dagalda tekerlenen kalbur gibi savrulup giden bir kocaman kurt seğirdmez mi. Bir seğirdiyor, bir seğirdiyor ki, ard ayağının sol tekini zor görebildik. Ondan sonra, omuzladım tüfeği, kıkırdak doğrar gibi doğradım kurdun art ayağını; doğradım amma yine de postunu kurtardı; ard ayağı kırılmış zavallının. |
|
