“Geen haar van mijn hoofd dat daar aan denkt. Ik heb dat maar gezegd en beloofd om tijd te winnen. Vendla en haar moeder, de heks Tallbackamor zouden nog al lachen moesten we hen dat vragen. De booswichten van Toukola zouden zich krom lachen als ze ons aan de schandpaal moesten zien. Heeft een mens niet het recht op zijn eigen goed te leven zoals hij het zelf wil. Altijd zijn de heren er met hun voorschriften bij om het een mens moeilijk te maken. De geestelijken en de ambtenaren zijn de werkelijke duivelen in het leven. Ach wat kan het een mens toch tegenvallen in het leven. Neemt ons als voorbeeld. We hebben weinig reden om ons te verheugen over het leven. Wat hebben we al niet tegengekomen na het overlijden van onze goede ouders. Vendla stuurde ons wandelen. De leeglopers van het dorp hekelen ons met een spotlied. Als we bij de koster komen om te leren lezen behandelt hij ons als waren we de broeders van de duivel in eigen persoon. Het werd ons te veel en we zijn uitgebroken. Wat gebeurde er dan? Eerst kwamen we terecht in een afschuwelijk onweer en daarna vielen we in de handen van die bende schurken van Toukola die de afrossing niet vergeten zijn die ze zelf eerst hebben gezocht... Na de nacht te hebben doorgebracht moeten we bemerken dat Jukola niet langer een sauna-huisje bezit. Nog is alles niet voorbij want nu wacht ons ander leed: in de kerk staat de schandpaal met zijn gaten op ons te wachten. Wat een schande, als wij er nog niet toe gekomen zijn om ons te zelfmoorden dan is dat een wonder van de Heer in de hemel. Stelt u voor broeders, de schandpaal met zijn tien gaten wacht op ons.”